7 juni 2024
“Ik wens alle kinderen een zorgeloze jeugd toe”
Leendert Erkelens is een no-nonsense man. “Dat past goed bij het Jeugdeducatiefonds”. Daarom steunt de 74-jarige voormalige akkerbouwer ons met een jaarlijkse schenking en heeft hij ons opgenomen in zijn testament.
Gezeten aan de eetkamertafel praat Erkelens honderduit. Over zijn jeugd, zijn vroegere bedrijf en over zijn steun aan het Jeugdeducatiefonds. Ooit las hij een artikel waarin Hans Spekman over zijn werk als directeur van het Jeugdeducatiefonds sprak, en dat artikel heeft hij uitgeknipt. “Dat knipsel lag altijd op mijn bureau. Al jaren zweefde het door mijn hoofd: ik moet er wat mee, ik moet er wat mee.” Dat moment kwam toen de voormalige akkerbouwer ging nadenken over zijn nalatenschap. “Ik bulk echt niet van het geld, maar ik ben ook niet onbemiddeld. Ik hoef geen cruise op de Stille Zuidzee, geen huisje in Saint Tropez en geen auto van 200.000 euro. Ik ben heel blij met een mooie nieuwe fiets, en ik ga liever op de fiets naar de stad dan met de auto. Dus ik dacht: er zijn zoveel organisaties waar ze dit heel goed kunnen gebruiken, waaronder het Jeugdeducatiefonds, laat ik daar maar geld aan geven.”
Geen poeha
Zo kwam van het een het ander. De keuze voor het Jeugdeducatiefonds lag voor hem voor de hand. “Ik vermoed dat dat ook met Hans Spekman te maken heeft. Die is heel benaderbaar. Een no-nonsense figuur, zonder poeha. Dat ben ik zelf ook. Dus dat is misschien wel de grootste reden dat ik voor het Jeugdeducatiefonds koos.”
Erkelens steunt bewust een aantal basisscholen in zijn omgeving. “Dat geld is hier gemaakt dus ik wil het ook hier besteden. Dat lijkt mij het meest verstandig.” Hij weet dat een van ‘zijn’ scholen de schoolbibliotheek heeft aangevuld, en een ander geld heeft gekregen om op schoolreis te kunnen gaan. Hij is blij dat hij daaraan heeft kunnen bijdragen. “De problemen waar kinderen op die scholen mee te maken hebben, ken ik helemaal niet.” Zelf heeft hij een zorgeloze jeugd gehad. Wel sober (“we kregen pas elektriciteit toen ik 10 was”), maar liefdevol. “Huiselijk geweld en dat soort dingen, ik weet helemaal niet wat dat is.”
Kinderen kunnen er niks aan doen
“Eigenlijk ben ik toevallig verzeild geraakt in een voor mij onbekende wereld. Ik heb zelf geen kinderen, dus ik weet niks van school. Mijn inmiddels overleden vrouw had al drie kinderen toen wij trouwden, dus zij hield zich bezig met het onderwijs van de kinderen.” Die kinderen wonen nu met hun kinderen in het buitenland en hebben het goed. En dat gunt hij andere kinderen ook. “Mijn basisverhaal is dat kinderen er niks aan kunnen doen dat ze er zijn. Laat staan dat ze in armoede opgroeien, of al dan niet met huiselijk geweld kampen. Zelf heb ik gewoon alle geluk van de wereld gehad. Ik ben nooit wat tekortgekomen, nooit. Helemaal niks. Als ik zie waar ik vandaan kom en wat ik allemaal mocht en kon... dat wens je alle kinderen toe. Ik denk dat dat de hoofdreden is dat ik het Jeugdeducatiefonds in mijn testament heb opgenomen.”